امام باقر ع
أَبِی خَالِدٍ الْکَابُلِیِّ عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ ع أَنَّهُ قَالَ: کَأَنِّی بِقَوْمٍ قَدْ خَرَجُوا بِالْمَشْرِقِ یَطْلُبُونَ الْحَقَّ فَلَا یُعْطَوْنَهُ ثُمَّ یَطْلُبُونَهُ فَلَا یُعْطَوْنَهُ فَإِذَا رَأَوْا ذَلِکَ وَضَعُوا سُیُوفَهُمْ عَلَى عَوَاتِقِهِمْ فَیُعْطَوْنَ مَا سَأَلُوهُ فَلَا یَقْبَلُونَهُ حَتَّى یَقُومُوا وَ لَا یَدْفَعُونَهَا إِلَّا إِلَى صَاحِبِکُمْ قَتْلَاهُمْ شُهَدَاءُ أَمَا إِنِّی لَوْ أَدْرَکْتُ ذَلِکَ لَاسْتَبْقَیْتُ نَفْسِی لِصَاحِبِ هَذَا الْأَمْرِ.
امام باقر ع
گویا قومی را می بینم که از مشرق قیام می کنند و خواستار حق می شوند اما به آنها داده نمی شود. باز هم درخواست می کنند ولی به آنها داده نمی شود. ایشان چون این وضعیت را می بینند شمشیر های خود را بر دوش می گیرند پس آنچه را که طلب کرده بودند به ایشان داده می شود، اما آنها نمی پذیرند تا اینکه قیام کرده و آن را بدست می آورده و فقط به صاحب شما تقدیم می کنند. کشته های آنها شهید هستند، من اگر آن زمان را درک می کردم حتما خود را برای خدمت به صاحب این امر حفظ می کردم.
الغیبة نعمانی، ص 273
