عذاب وعده داه شده در قرآن هنگام قیام قائم ع است.
خداوند عظیم می فرماید:
وَلَئِنْ أَخَّرْنَا عَنْهُمُ الْعَذَابَ إِلَى أُمَّةٍ مَعْدُودَةٍ لَیَقُولُنَّ مَا یَحْبِسُهُ أَلَا یَوْمَ یَأْتِیهِمْ لَیْسَ مَصْرُوفًا عَنْهُمْ وَحَاقَ بِهِمْ مَا کَانُوا بِهِ یَسْتَهْزِئُونَ
و اگر عذاب را از آنان تا مدتی اندک به تأخیر اندازیم، مسلماً خواهند گفت: چه عاملی آن را باز می‌دارد؟! آگاه باشید! روزی که عذاب به آنان رسد، بازگشتی برای آنان از آن عذاب نیست و عذابی را که همواره مسخره می‌کردند، آنان را فراخواهد گرفت. (هود، 8)
امام صادق ع در تفسیر این آیه می فرماید:
فِی قَوْلِهِ تَعَالَى: وَ لَئِنْ أَخَّرْنا عَنْهُمُ اَلْعَذابَ إِلى أُمَّةٍ مَعْدُودَةٍ . قَالَ: «اَلْعَذَابُ هُوَ اَلْقَائِمُ (عَلَیْهِ اَلسَّلاَمُ)، وَ هُوَ عَذَابٌ عَلَى أَعْدَائِهِ، وَ اَلْأُمَّةُ اَلْمَعْدُودَةُ هُمُ اَلَّذِینَ یَقُومُونَ مَعَهُ، بِعَدَدِ أَهْلِ بَدْرٍ».
منظور از عذاب حضرت قائم ع است که ایشان عذاب بر دشمنانشان هستند و منظور از امت معدوده، کسانی هستند که همراه ایشان قیام می کنند و به عدد اهل بدر (313 نفر فرمانده).
البرهان فی تفسیر القرآن ج 3، ص 84 و ترجمه محمد رحمتی، ج 7، ص 88
