12 پرچم عَلَم دین بلند می کنند.
مردم غربال می شوند.
تنها کسی نجات می یابد که خدا از او عهد و پیمان گرفته باشد.
أَبَا عَبْدِ اَللَّهِ عَلَیْهِ السَّلاَمُ یَقُولُ: إِیَّاکُمْ وَ اَلتَّنْوِیهَ أَمَا وَ اَللَّهِ لَیَغِیبَنَّ إِمَامُکُمْ سِنِینَ مِنْ دَهْرِکُمْ وَ لَیُمَحَّصَنَّ حَتَّى یُقَالَ مَاتَ قُتِلَ [هَلَکَ] بِأَیِّ وَادٍ سَلَکَ وَ لَتَدْمَعَنَّ عَلَیْهِ عُیُونُ اَلْمُؤْمِنِینَ وَ لَتُکْفَؤُنَّ کَمَا تُکْفَأُ اَلسُّفُنُ بِأَمْوَاجِ اَلْبَحْرِ فَلاَ یَنْجُو إِلاَّ مَنْ أَخَذَ اَللَّهُ مِیثَاقَهُ وَ کَتَبَ فِی قَلْبِهِ اَلْإِیمَانَ وَ أَیَّدَهُ بِرُوحٍ مِنْهُ وَ لَتُرْفَعَنَّ اِثْنَتَا عَشْرَةَ رَایَةً مُشْتَبِهَةً لاَ یُدْرَى أَیٌّ مِنْ أَیٍّ قَالَ فَبَکَیْتُ وَ قُلْتُ فَکَیْفَ نَصْنَعُ فَقَالَ یَا بَا عَبْدِ اَللَّهِ وَ نَظَرَ إِلَى اَلشَّمْسِ دَاخِلَةً إِلَى اَلصُّفَّةِ قَالَ فَتَرَى هَذِهِ اَلشَّمْسَ قُلْتُ نَعَمْ قَالَ وَ اَللَّهِ لَأَمْرُنَا أَبْیَنُ مِنْ هَذِهِ اَلشَّمْسِ
الغیبة (للطوسی) ج 1، ص 337
مفضل بن عمر گفته است:از امام صادق علیه السّلام شنیدم،مى‌فرمودند:از فاش کردن و منتشر کردن، حذر کنید،آگاه باشید،به خدا قسم امام شما سال‌هاى چندى از روزگار شما غایب خواهد شد،و حتما همه امتحان مى‌شوند،تا این‌که گفته مى‌شود:او کشته شده،مرده،معلوم نیست به کدام بیابان رفته است؟ چشم‌هاى مؤمنان براى او اشک مى‌ریزند و مثل کشتى که در موج دریا از مکانى به مکانى مى‌رود،از حالى به حالى متحول مى‌شوید.پس از آن ورطه کسى نجات نمى‌یابد به جز کسى که خداوند از او عهد و پیمان گرفته و ایمان را در دل او نوشته و او را با بشارتى از جانب خودش مؤّید فرموده باشد. دوازده پرچم و بیرق به اهتزاز درمى‌آید که مشتبه بوده و هیچ‌کدام قابل تشخیص نیست.
وقتى که سخن حضرت به اینجا رسید،من گریه کردم و عرض کردم:در آن وضعیت و اوضاع سخت،ما چه کنیم؟حضرت در حالى‌که به خورشید نگاه مى‌کردند که نورش وارد ایوان مى‌شد،به من فرمودند:اى ابا عبد اللّه!این خورشید را مى‌بینى؟عرض کردم: بله.حضرت فرمودند:به خدا قسم! ولایت ما از این خورشید روشن‌تر است.
